Enorm tevreden ben ik met mijn zilveren medaille op het Vlaams kampioenschap halve marathon! Els Rens (Belgisch kampioene marathon, halve marathon en 10.000m) was duidelijk de sterkste. Selien De Schrijder eindigde knap derde. Zonder specifieke voorbereiding/training op deze afstand mag dit resultaat er best wezen. Mijn doel was een plaats op het podium en hoe hoger hoe beter natuurlijk, maar Els en Selien had ik nog nooit kunnen kloppen dus indien de kans zich zou voordoen zou ik deze nooit laten schieten. Het was ook duidelijk dat de wedstrijdcommentator deze twee dames meer als favorieten zag, alleszins toch in het begin van de wedstrijd.
Zoals verwacht trokken we samen op pad gedurende de eerste kilometers en waren Els haar "hazen" weer van de partij. Negen kilometers gingen voorbij in een aardig tempo en we liepen met ons drietjes in een leuk mannengroepje. Op een gegeven moment besloot Els om na een bochtje een versnelling te plaatsen tegen de stevige wind in samen met Geert Steenmans die in opdracht van haar liep. Selien volgde niet, en op dat ogenblik voelde ik me ook niet heel lekker en dus nam ik de tactische beslissing om bij Selien te blijven. Selien vertraagde daarna en ik wist dat het strijden werd om die tweede plaats en hield me nog even koest. Bijgevolg bouwde Els de kloof op Selien en mij verder uit. Toptijden waren niet mogelijk omwille van de strakke wind (plus achteraf bleek het parcours ook nog eens zo'n 300m te lang te zijn) en ik zat daar zodus even goed achter Selien. Nu ik wist wel dat ik zeker niet tot de laatste kilometers moest wachten, want Selien is zeker sterker op het einde (ze heeft een heel sterk palmares op de crossen en het "kortere" pistewerk). Dat had ik ook al ervaren tijdens de 10km in Gent en elke wedstrijd beschouw ik als een leerschool waarbij ik deze leerpunten probeer mee te nemen naar de volgende races. Dus ja, toen er een man ons tegen een leuk tempo passeerde besloot ik om hem te volgen, terwijl ik ondervond dat Selien het op dat moment ietswat moeilijk had. Dit bleek de juiste tactiek te zijn geweest, mits ik na deze 12e km een kleine voorsprong op Selien kon uitbouwen. Ondertussen liepen we leuk met z'n tweeën en de commentator had dit duidelijk niet verwacht, zo hoorde ik toch toen ik de laatste ronde inging als tweede vrouw. Maar ik kreeg het moeilijk, héél moeilijk. Mijn lichaam spruttelde tegen en ik kreeg een licht gevoel in mijn hoofd. Jammer genoeg moest ik de sympathieke man laten gaan en stond ik er vanaf dan alleen voor. Het zouden nog 6 zeer zware kilometers worden... Via Gille vernam ik dat ik zo'n 40 seconden voor Selien liep, maar toch waande ik me nog niet gewonnen van haar. Ja, en dan een dikke 2km voor de finish keek ik om en daar zag ik ze niet ver meer van me (althans dat dacht ik met m'n ijl hoofd). Achteraf bleek het iemand anders te zijn geweest die ook een wit shirtje droeg... Dus ik versnelde en haalde er nog alles uit wat in me zat en ondertussen bleek aan het parcours maar geen einde te komen. In de laatste 200m merkte ik weer dat wit shirtje op en ik dacht echt dat ze me nog zou kloppen in de eindspurt. Uiteindelijk kwam ik over de meet exact één minuut voor haar... En de witte shirt-drager bleek een man te zijn... Kapot was ik, me zo opgejaagd voor niets, maar daar word je sterker van zeker ;-)
Nog eens een dikke proficiat aan Els Rens die een klasse te sterk was en naar haar eigen zeggen de sterkste halve marathon in haar carrière liep. Ook de prestatie van Selien is niet te onderschatten, want in combinatie met haar doctoraat is dit toch niet niets. Kreupel was ik wel na de wedstrijd. Dit tempowerk langer dan 15km ben ik toch nog niet gewoon en mijn trainingen hebben we daar nog niet op gefocust. Vandaag kan ik moeilijk een stap zetten en ik hoop dat kiné Maarten Thysen me morgen terug kan opkrikken! Desondanks werd het nog een leuke avond en konden we nog genieten van een lekker etentje op een zonnig terrasje om toch mijn zilveren medaille een beetje te vieren :-) Via deze link meer foto's!