Samenvatting zomer 2012
Aangezien ik pas na het zomerseizoen deze website heb gemaakt, houd ik het hier bij een uitgebreide samenvatting van mijn wedstrijden (foto's) en hoogtestages (foto's).
Na een beter dan verwacht winterseizoen met oa een aantal mooie podiumplaatsen op regionale crossen, een zilveren medaille op het PK, een 14e plaats op het BK lange cross en ook wel leuk het uitgeroepen zijn van de "revelatie" van de winter op de site van MegaSpike, nam ik eerst een 2-tal weken relatieve rust. Vervolgens vertrok ik samen met mijn trainer Luk Verlaenen op hoogtestage naar Kenia (Iten), nog niet wetende dat dit de start zou zijn van een enorme progressie, niet enkel op vlak van fysieke prestatie, maar ook op mentaal gebied door het in contact komen met de leefgewoonten van de echte wereldtop in het afstandslopen. We sloten er aan bij de trainingsgroep van Henri Salavarda (met oa Lander Van Droogenbroeck, Florent Caelen, Tarik Moukrime, Almenesh Belete,...). Ondanks de hoogte (2400m) en het heuvelachtige landschap was het daar de eerste keer dat ik meer dan 100km in één week aflegde vermits we elke dag twee keer liepen en verder deden we soms zelfs nog een derde stabilisatietraining. De goede begeleiding van Luk, de enorme steun van Henri die fungeerde als een soort van "tweede trainer" en niet te vergeten het leren van en kunnen trainen met Almenesh (die ons land vertegenwoordigd heeft op de OS in Londen), gaven me steeds een energieboost wat niet overbodig was als je je wat vermoeid voelde. Het was een droom om dit mee te maken (zeker omdat ik nog geen jaar liep) en ik besloot daarom om van de geplande drie weken er vier weken stage van te maken. De aapjes in de bomen hebben me tot deze keuze geleid en later zou blijken dat ze groot gelijk hadden.
Een week nadat ik terug als een "klein Keniaantje" (bruin en 5 kilo lichter) in ons landje aangekomen was, waagde ik me voor het eerst aan een pistewedstrijd, een 1500m. Nu weten we dat deze afstand niet echt voor mij is weggelegd, maar je moet nu éénmaal wat op snelheid trainen om goede tijden te kunnen neerzetten op de langere afstanden... Niettemin werd ik toch mooi eerste op mijn eerste pistewedstrijd ooit, al moet ik toegeven dat de tegenstand niet zo sterk was. Dan volgde de interclub (Beker van Vlaanderen) waar we met de dames van ROBA terug naar de hoogste afdeling promoveren! Kampioenennnnnnn!!! Ik was enorm blij dat ik hier mijn steentje kon bijdragen door 2e te worden op de langste afstand die op deze interclub mogelijk was, namelijk de 3000m. En dan, mijn eerste 5000m, en onmiddellijk al op het Kampioenschap van Vlaanderen. Ik was super zenuwachtig en wist niet goed welk tempo ik zou kunnen volhouden op dit langer nummer. Buiten alle verwachtingen haalde ik zilver op slechts een tiental seconden van Katrijn van de Riviere, toch niet niemand in de atletiekwereld want ze is oa Belgisch Kampioene korte cross. Luk en ik wisten het nu zeker, hoe langer de afstand, hoe beter ik presteer, maar toch gingen we nog wat investeren in die snelheid. Ik deed zo nog enkele 1500m- wedstrijden mee op de FlandersCups en eveneens op de grote internationale IFAM meeting. Na een 1500 had ik echter nooit voldoening, zo kort pffffff... Ik had het gevoel dat ik een 5-tal minuten erna practisch dezelfde tijd zou kunnen lopen op deze aftstand. Het was niet mijn 'ding'. De dag voordat we opnieuw op hoogtestage vertrokken (ditmaal naar St.Moritz) was er nog het BK. Ik liep er de 5000m en werd er na een nieuw PR 7e. Tevreden was ik allicht, zeker wanneer ik nadien de uitslag geanalyseerd had en tot de conclusie kwam dat ik eigenlijk maar op 20 seconden van het podium gestrand was, wat minder bedroeg dan de evolutie van mijn eerste naar deze tweede 5000m op de piste. En deze tijd zou later op het seizoen nog aangescherpt worden...
De hoogtestage in St. Moritz was moeilijk te vergelijken met deze in Kenia. Beide plaatsen hebben hun voor-en nadelen. In St.Moritz hadden we een appartement waar ik samen logeerde met mijn trainer Luk, Soufiane Bouchicki, Maarten Van Dyck en Britt Vanthillo. Het terras keek uit op de piste, dus niemand kon ongemerkt een pistetraining afwerken of we wisten wat ze gedaan hadden en welke tijden ze gelopen hadden. Ik trainde er altijd samen met Britt, dat ging prima aangezien we elkaar waard waren. Zij was wel iets beter op het korter werk, terwijl mijn sterkte vooral lag op de langere afstanden. Samen met de jongens hebben we ook vele leuke uitstapjes gemaakt en genoten we van de "rustmomenten" tussen de trainingen. Bijzonder tof was ook dat vele toppers die we in Kenia hadden ontmoet hier nu ook op stage waren, zoals oa Mimi Belete (de zus van Almenesh) en Arne Gabius. Kortom, het was weer een geslaagde trainingsstage die zeker voor herhaling vatbaar is!
Twee dagen na de terugkomst van St. Moritz deed ik mee aan de KBC Nacht in Heusden. Voor de wedstrijd voelde ik me moe (waarschijnlijk nog van de stage) en ik had sinds de terugreis ook wat maag-darmlast. Ik stelde me voorop om er toch een goede wedstrijd van te maken, maar was ontzettend zenuwachtig en durfde niet naar het publiek te kijken. Voor zo veel volk ging ik een 1500m lopen, wat zoals gezegd niet mijn specialiteit is... De eerste ronde liep ik behoorlijk, maar iets daarna voelde ik mijn benen zwaar worden en moest ik het groepje waar ik bij liep laten gaan. Dan was het moeilijk, zo heel alleen verder en ik had precies geen kracht. Ik had kunnen stoppen maar dat ligt niet in mijn aard en dit zou ik enkel doen als ik echt niet meer kan. In Kenia hebben ze me ook geleerd om op de tanden te bijten en nooit te stoppen (tenzij met een grondige reden natuurlijk). Almenesh zei me: "Als je 1 keer uitstapt, dan ga je dat de volgende keer ook sneller doen." Dus ja, ik ging door tot het einde, met een ontgoocheld gevoel na de race. Ik zei tegen Luk dat ik nooit meer een 1500 wilde lopen, maar misschien wil ik volgend jaar toch nog eens proberen ;-) Achteraf gezien ben ik eigenlijk blij dat ik op de KBC Nacht heb mogen lopen. Zo een grote meeting met bekende namen en ik als "beginneling" daartussen, net aanvaard met mijn tijd. Velen zouden er van dromen...
De weken erna volgden er nog een paar iets langere pistewedstrijden. Een 3000m in Ninove, een 5000m op de FlandersCup in Ninove en een 3000m in Halle. Het beste resultaat was hier op de 5000m op de FlandersCup waar ik mijn PR met 15 seconden verbeterde (16'57"). De wedstrijd verliep perfect zoals gepland. Samen met Els Rens (Belgisch kampioene marathon en 1/2 marathon) gingen we voor een tijd onder de 17 minuten en om dit doel te realiseren hadden we 2 mannelijke hazen. Zij deden dit fantastich en wij moesten ons dus niet bezig houden met tijden onderweg. Els finishte zeer knap enkele seconden voor me. Een zomerdoel was bereikt! Op de 3000'en slaagde ik er niet in om onder de 10 minuten te duiken (PR was op dat moment 10'04"). In overleg met mijn sportdokter Vincent Vanbelle, voedingsdeskundige Raf Van Dyck en natuurlijk mijn trainer Luk besloten we om een 10-tal dagen rust in te lassen. Dit deed mijn lichaam goed en een paar dagen later kon ik mijn besttijd op de 3000m met 2 seconden verbeteren op de wedstrijd in Vilvoorde. Net niet onder de 10', maar ik was uiteindelijk toch tevreden vermits ik ongeveer de helft van de afstand alleen moest afleggen en er was een behoorlijk windje. Dus met een beetje betere wedstijdomstandigheden moet dit zeker lukken! Echter, dit doel wordt uitgesteld naar volgend zomerseizoen omdat ik al vele wedstrijden had gelopen en we ons nu gingen focussen op nog wat langer werk, namelijk een 10.000m op de piste en het BK 1/2 marathon.
Op mijn broer z'n verjaardag (14 september) liep ik mijn eerste 10.000m op de piste, met slechts enkele weken een specifiekere voorbereiding op deze wedstrijd. Normaal eet ik de dag van de wedstrijd nooit op een ander (ik heb zo m'n gewoontes en bijgeloof), maar nu gingen ze natuurlijk 's middags met z'n allen in een restaurantje eten en zo heb ik voor het eerst mijn regeltjes doorbroken. Ik lette er wel op dat ik voldoende koolhydraten binnenkreeg door een lekkere pasta te bestellen met een licht vissausje. Of het nu aan het eten lag of niet, 's avonds voor de wedstrijd kreeg ik serieuze maagkrampen. Tijdens de opwarming klotste er precies vanalles in mijn maag en welgeteld 1 minuut voor de start zat ik nog op toilet. Ik haastte me naar de start waar iederen al klaar stond. Juist op tijd... Het was geen grote wedstrijd die vooral de bedoeling had een mooie tijd te lopen en om te zien wat ik al op een 10km waard ben. Els Rens was ook weer van de partij en zij beoogde een tijd van 35'20" wat de beste Belgische jaarprestatie zou zijn. Geert Steenmans fungeerde hiervoor als haas en deed zijn werk uitstekend. Els had al enkele keren deze pisteafstand gelopen dus voor haar was het gemakkelijker om haar eindtijd in te schatten. Voor mij was dit moeilijker als eerste keer, maar op basis van mijn 5-km tijd zou ik ook tussen de 35 en 36 minuten moeten kunnen. Vandaar dat we opteerden om zo lang mogelijk Els en Geert te volgen. Zo gezegd, zo gedaan. Vijf kilometer lang lukte dit perfect alhoewel ik al aanvoelde dat het tempo iets te snel was. Tja, we liepen ook aan een snelheid voor zelfs onder de 35 minuten op dat moment! Zo kwam ik iets te vroeg in de zone van verzuring en besloot ik om na 5km mijn eigen tempo te lopen. Het nadeel was dat ik heel alleen verder moest en dit nog 5km op een éénzame piste. Mentaal was het afzien. Elke ronde telde ik af en ik heb nog nooit zo hard moeten vechten tijdens een pistewedstrijd. Mijn gemiddelde snelheid nam logischerwijze af... Het geroep van mijn supporters en Luk aan de kant stuwde me toch naar een tijd onder de 36 minuten, 35'49" ! Toen ik over de finish kwam ging ik er letterlijk bij neerliggen, stikkapot... Enerzijds was ik tevreden met deze tijd en anderzijds wist ik dat ik beter kon indien ik een constant tempo zou gelopen hebben en natuurlijk ook als ik in een groepje kon blijven. Dit buiten beschouwing gelaten liep ik de 3e Belgische tijd op deze afstand dit jaar en dat voor mijn debuut op de 10.000m. Els haar trainer zei me dat dit echt fantastisch was en dat de mensen zich vragen zouden beginnen te stellen als ik sneller zou gelopen hebben na slechts 1 jaar training en zonder ervaring op deze afstand. Ontzettend sterk van Els wat ze deed die dag, want ze liep een tijd van iets onder de 35 minuten wat goed was voor de beste Belgische jaartijd! Chapeau!!! Thuis gekomen stormde ik naar het toilet waar ik jammer genoeg nog even moest vertoeven. Zo ook de ganse nacht... De dagen nadien beterde het niet echt, mijn maag en darmen lagen helemaal in de knoop. Daarom nam ik enkele dagen volledige rust om helemaal te herstellen. Binnen 3 weken stond er immers het BK 1/2 marathon op het programma.
In de geringe voorbereiding voor de 1/2 marathon legde ik iets meer kilometers af dan gewoonlijk en ik was redelijk vermoeid aan het raken. Desalniettemin "vloog" ik precies op de trainingen tijdens de laatste week wannneer we de kilometers afbouwden om een supercompensatie-effect te bekomen. Op vrijdagavond 5 oktober was het zo ver. Het BK ging door in Kuurne, dus we moesten zeker op een vrijdag vroeg vertrekken om tijdig aan te komen. Nog voor ik mijn opwarming startte zag ik dat Alemitu Bekele ook van de partij was. Ze heeft al een marathon in 2u34 gelopen en ik kreeg bijgevolg wel wat schrik. Ik wist wel dat Els Rens (Belgisch kampioene marathon 2012) ook ging starten en nog andere goede lange afstandsloopsters zoals Virginie Van Droogenbroeck (2e op de 20km van Brussel 2012) en Ria Thienpont, want deze atleten stonden op de deelnemerslijst. Een podiumplaats bemachtigen zou dus geen gemakkelijke klus worden. Nu, ik had niets te verliezen aangezien het mijn debuut zou worden op de 1/2 marathon. Tactisch hadden we vooropgesteld om Els zo lang mogelijk te volgen. Aan de start was er gigantisch veel volk met een gedrum om vooraan te starten als gevolg. Toch lukte het me om een plaatsje heel vanvoor te veroveren, vlakbij Els. De start was snel. Zo liepen we onze eerste kilometer in minder dan 3'25". Alemitu Bekele vertrok nog sneller en sloeg al onmiddellijk een redelijk kloofje. Els en ik bleven mooi samen, in een groepje met nog enkele mannen. Langs de kant riepen onze trainers dat Alemitu waarschijnlijk wel zou stilvallen en dat we goed bezig waren. Mijn benen voelde goed aan en ik had de indruk dat ik wel wat sneller kon, maar het was natuurlijk nog lang en ik liep tenslotte zonder enige wedstrijdervaring op deze afstand. Dus ik hield me nog maar even koest. Dan gebeurde het, Alemitu verzwakte en de afstand op haar werd korter en korter. Els en ik werden hierover ingelicht via de trainers en we staken een tandje bij. We haalden haar in iets voor de 15e kilometer en alhoewel ze probeerde om even te volgen lukte het haar niet en geraakte ze een stuk achterop. Vermits de vrouwelijke tegenstand volledig achter bleef (Van Droogenbroeck en Thienpont waren van in het begin al een stuk achter), wisten Els en ik dat het tussen ons zou gaan om de Belgische titel te veroveren. Tot kilometer 19 durfde geen van beiden initiatief te nemen. Plots verhoogde Els dan het tempo en ik klampte aan. Dit lukte aardig voor ongeveer een dikke kilometer. Toen ze haar snelheid nog een beetje opdreef moest ik passen. Haar voorsprong bleef beperkt en ze eindigde uiteindelijk 10 seconden voor me. Toch kwam ik zeer tevreden over de finish. Een zilveren medaille op het BK 1/2 marathon, ik had het vlak voor de start nooit durven hopen! Een geslaagd debuut op dit langer werk! Alemitu kwam uiteindelijk meer dan 2 minuten later aan en dan pas arriveerden ook Van Droogenbroeck en Thienpont. Ik heb ze wel nooit over de eindmeet zien komen want nog geen 2 seconden nadat ik de finish had overschreden stond er al een vrouw van de dopingcontrole naast me. Gegevens werden genoteerd en ze zei me dat ze bij mij bleef totdat ik geplast zou hebben. Die vrouw volgde me bijgevolg overal. Ging ik naar mijn ouders, zij erachter, naar mijn trainer Luk, zij mee. Dan wou ik iets uit mijn sporttas nemen en zij met haar neus erop. En zij vergezelde me dus ook naar de speaker waar ik kort na de wedstrijd een interview kreeg. De meesten waren verwonderd dat ik zo gepresteerd had voor het eerst op een 1/2 marathon. Mijn tijd was 1u18, maar de afstand zou meer dan 500m te lang zijn geweest en het zou dus w aarschijnlijk een tijd van een dikke 1u16 geweest zijn op een correcte 21,1km. Na het uitlopen (ik mocht van die vrouw maar van hier tot daar uitlopen want ze moest me blijven zien) was er de prijsuitreiking. Omdat dit Belgisch kampioenschap ook als Vlaams kampioenschap telde, ontving ik twee maal een zilveren medaille. Het was wel tof om voor het Vlaams gehuldigd te worden door mijn eigen trainer! De prijsuitreiking werd wel even stilgelegd omdat Els en ik opnieuw naar de dopingcontrole moesten vermits we de eerste keer niet voldoende geplast hadden. Na het vele water drinken en één pintje (vochtafdrijvend!) plaste ik het potje bijna over ;-) En, ik was eindelijk van die vrouw verlost, hoewel ik moet zeggen dat het toch wel een heel sympathieke was! Vervolgens terug naar de prijsuitreiking waar iedereen blij was dat we er weer waren. Wat een dag! En nog geen twee weken later kreeg ik het goede nieuws dat ik negatief geplast had, gelukkig...je weet maar nooit hé!
Niettegenstaande dat ik vrijdagavond een 1/2 marathon gelopen had kon ik het echt niet laten om zondagnamiddag te starten op de 15km van Dwars door Hasselt. Dit evenement ging namelijk van start op nog geen kilometer van mijn thuis en afwachtend tot zondagmorgen om te weten hoe de benen aanvoelden ging ik mij toch op het laatste nippertje nog inschrijven. Gezien mijn resultaten kreeg ik de toestemming om vooraan te vertrekken. Aan de start zag ik dat Sigrid Van den Bempt, Kim Geypen en Sylvie Mulle ook meededen. Ze waren wel wat verbaasd dat ik daar stond omwille van mijn BK 2 dagen ervoor. Er werd snel gestart (eerste km in 3'20") en Sigrid legde onmiddellijk het tempo op samen met haar man-haas. De kilometers erna vertraagden we en liep ik heel vlotjes. Sylvie moest na een 5-tal km reeds afhaken zodat we een groepje vormden met 3 vrouwen, Sigrid, Kim en ik. Het was zalig om te lopen door het eigen Hasselt. Veel (onverwachte) supporters moedigden me aan en het draaide zo gemakkelijk dat ik af en toe nog kon zwaaien naar de mensen :-) Vervolgens versnelde Sigrid een beetje, maar Kim en ik hadden geen enkel probleem om met haar mee te gaan. Op de 11e km begon Sigrid opeens wat te hijgen en riep iets tegen haar man-haas. Ze had het precies moeilijk waarop Kim en ik natuurlijk reageerden met een tempoverhoging. De voorsprong op Sigrid werd steeds groter met nog 2 km te gaan. Dan liepen we het centrum binnen met vele bochtjes en een redelijk vals plat parcours. Kim, Belgisch kampioene berglopen, maakte hiervan gebruik om me af te schudden door het tempo op te drijven. Op dat moment voelde ik wat verzuring, misschien een beetje normaal met de 1/2 marathon nog in de benen. Kim wist dit uiteraard ook. Toch bleef ik vechten want Kim moest maar eens stil vallen. Natuurlijk was het ook van belang dat Sigrid niet zou terugkomen en dit was moeilijk te zien met al die bochtjes. Dus ik haalde nog het uiterste uit de kan en finishte uiteindelijk als 2e (in een dikke 53 minuten op 15km) op slechts 4 seconden van Kim en met meer dan een dikke minuut voorsprong op Sigrid. Superblij!!! Nooit gedacht dat ik Sigrid zou veslaan hier. We mochten al snel op het podium na een kort interview en kregen onze prijs uit de handen van niemand minder dan Hilde Claes, de Burgemeester van Hasselt. De prestatie hebben we achteraf goed gevierd met een groot deel van de familie bij mijn oma! Wat een perfecte afsluiter van een meer dan gslaagd eerste zomerseizoen!!! Om nooit te vergeten! En nu, RUST... en dan op naar een sterke winter!
Na een beter dan verwacht winterseizoen met oa een aantal mooie podiumplaatsen op regionale crossen, een zilveren medaille op het PK, een 14e plaats op het BK lange cross en ook wel leuk het uitgeroepen zijn van de "revelatie" van de winter op de site van MegaSpike, nam ik eerst een 2-tal weken relatieve rust. Vervolgens vertrok ik samen met mijn trainer Luk Verlaenen op hoogtestage naar Kenia (Iten), nog niet wetende dat dit de start zou zijn van een enorme progressie, niet enkel op vlak van fysieke prestatie, maar ook op mentaal gebied door het in contact komen met de leefgewoonten van de echte wereldtop in het afstandslopen. We sloten er aan bij de trainingsgroep van Henri Salavarda (met oa Lander Van Droogenbroeck, Florent Caelen, Tarik Moukrime, Almenesh Belete,...). Ondanks de hoogte (2400m) en het heuvelachtige landschap was het daar de eerste keer dat ik meer dan 100km in één week aflegde vermits we elke dag twee keer liepen en verder deden we soms zelfs nog een derde stabilisatietraining. De goede begeleiding van Luk, de enorme steun van Henri die fungeerde als een soort van "tweede trainer" en niet te vergeten het leren van en kunnen trainen met Almenesh (die ons land vertegenwoordigd heeft op de OS in Londen), gaven me steeds een energieboost wat niet overbodig was als je je wat vermoeid voelde. Het was een droom om dit mee te maken (zeker omdat ik nog geen jaar liep) en ik besloot daarom om van de geplande drie weken er vier weken stage van te maken. De aapjes in de bomen hebben me tot deze keuze geleid en later zou blijken dat ze groot gelijk hadden.
Een week nadat ik terug als een "klein Keniaantje" (bruin en 5 kilo lichter) in ons landje aangekomen was, waagde ik me voor het eerst aan een pistewedstrijd, een 1500m. Nu weten we dat deze afstand niet echt voor mij is weggelegd, maar je moet nu éénmaal wat op snelheid trainen om goede tijden te kunnen neerzetten op de langere afstanden... Niettemin werd ik toch mooi eerste op mijn eerste pistewedstrijd ooit, al moet ik toegeven dat de tegenstand niet zo sterk was. Dan volgde de interclub (Beker van Vlaanderen) waar we met de dames van ROBA terug naar de hoogste afdeling promoveren! Kampioenennnnnnn!!! Ik was enorm blij dat ik hier mijn steentje kon bijdragen door 2e te worden op de langste afstand die op deze interclub mogelijk was, namelijk de 3000m. En dan, mijn eerste 5000m, en onmiddellijk al op het Kampioenschap van Vlaanderen. Ik was super zenuwachtig en wist niet goed welk tempo ik zou kunnen volhouden op dit langer nummer. Buiten alle verwachtingen haalde ik zilver op slechts een tiental seconden van Katrijn van de Riviere, toch niet niemand in de atletiekwereld want ze is oa Belgisch Kampioene korte cross. Luk en ik wisten het nu zeker, hoe langer de afstand, hoe beter ik presteer, maar toch gingen we nog wat investeren in die snelheid. Ik deed zo nog enkele 1500m- wedstrijden mee op de FlandersCups en eveneens op de grote internationale IFAM meeting. Na een 1500 had ik echter nooit voldoening, zo kort pffffff... Ik had het gevoel dat ik een 5-tal minuten erna practisch dezelfde tijd zou kunnen lopen op deze aftstand. Het was niet mijn 'ding'. De dag voordat we opnieuw op hoogtestage vertrokken (ditmaal naar St.Moritz) was er nog het BK. Ik liep er de 5000m en werd er na een nieuw PR 7e. Tevreden was ik allicht, zeker wanneer ik nadien de uitslag geanalyseerd had en tot de conclusie kwam dat ik eigenlijk maar op 20 seconden van het podium gestrand was, wat minder bedroeg dan de evolutie van mijn eerste naar deze tweede 5000m op de piste. En deze tijd zou later op het seizoen nog aangescherpt worden...
De hoogtestage in St. Moritz was moeilijk te vergelijken met deze in Kenia. Beide plaatsen hebben hun voor-en nadelen. In St.Moritz hadden we een appartement waar ik samen logeerde met mijn trainer Luk, Soufiane Bouchicki, Maarten Van Dyck en Britt Vanthillo. Het terras keek uit op de piste, dus niemand kon ongemerkt een pistetraining afwerken of we wisten wat ze gedaan hadden en welke tijden ze gelopen hadden. Ik trainde er altijd samen met Britt, dat ging prima aangezien we elkaar waard waren. Zij was wel iets beter op het korter werk, terwijl mijn sterkte vooral lag op de langere afstanden. Samen met de jongens hebben we ook vele leuke uitstapjes gemaakt en genoten we van de "rustmomenten" tussen de trainingen. Bijzonder tof was ook dat vele toppers die we in Kenia hadden ontmoet hier nu ook op stage waren, zoals oa Mimi Belete (de zus van Almenesh) en Arne Gabius. Kortom, het was weer een geslaagde trainingsstage die zeker voor herhaling vatbaar is!
Twee dagen na de terugkomst van St. Moritz deed ik mee aan de KBC Nacht in Heusden. Voor de wedstrijd voelde ik me moe (waarschijnlijk nog van de stage) en ik had sinds de terugreis ook wat maag-darmlast. Ik stelde me voorop om er toch een goede wedstrijd van te maken, maar was ontzettend zenuwachtig en durfde niet naar het publiek te kijken. Voor zo veel volk ging ik een 1500m lopen, wat zoals gezegd niet mijn specialiteit is... De eerste ronde liep ik behoorlijk, maar iets daarna voelde ik mijn benen zwaar worden en moest ik het groepje waar ik bij liep laten gaan. Dan was het moeilijk, zo heel alleen verder en ik had precies geen kracht. Ik had kunnen stoppen maar dat ligt niet in mijn aard en dit zou ik enkel doen als ik echt niet meer kan. In Kenia hebben ze me ook geleerd om op de tanden te bijten en nooit te stoppen (tenzij met een grondige reden natuurlijk). Almenesh zei me: "Als je 1 keer uitstapt, dan ga je dat de volgende keer ook sneller doen." Dus ja, ik ging door tot het einde, met een ontgoocheld gevoel na de race. Ik zei tegen Luk dat ik nooit meer een 1500 wilde lopen, maar misschien wil ik volgend jaar toch nog eens proberen ;-) Achteraf gezien ben ik eigenlijk blij dat ik op de KBC Nacht heb mogen lopen. Zo een grote meeting met bekende namen en ik als "beginneling" daartussen, net aanvaard met mijn tijd. Velen zouden er van dromen...
De weken erna volgden er nog een paar iets langere pistewedstrijden. Een 3000m in Ninove, een 5000m op de FlandersCup in Ninove en een 3000m in Halle. Het beste resultaat was hier op de 5000m op de FlandersCup waar ik mijn PR met 15 seconden verbeterde (16'57"). De wedstrijd verliep perfect zoals gepland. Samen met Els Rens (Belgisch kampioene marathon en 1/2 marathon) gingen we voor een tijd onder de 17 minuten en om dit doel te realiseren hadden we 2 mannelijke hazen. Zij deden dit fantastich en wij moesten ons dus niet bezig houden met tijden onderweg. Els finishte zeer knap enkele seconden voor me. Een zomerdoel was bereikt! Op de 3000'en slaagde ik er niet in om onder de 10 minuten te duiken (PR was op dat moment 10'04"). In overleg met mijn sportdokter Vincent Vanbelle, voedingsdeskundige Raf Van Dyck en natuurlijk mijn trainer Luk besloten we om een 10-tal dagen rust in te lassen. Dit deed mijn lichaam goed en een paar dagen later kon ik mijn besttijd op de 3000m met 2 seconden verbeteren op de wedstrijd in Vilvoorde. Net niet onder de 10', maar ik was uiteindelijk toch tevreden vermits ik ongeveer de helft van de afstand alleen moest afleggen en er was een behoorlijk windje. Dus met een beetje betere wedstijdomstandigheden moet dit zeker lukken! Echter, dit doel wordt uitgesteld naar volgend zomerseizoen omdat ik al vele wedstrijden had gelopen en we ons nu gingen focussen op nog wat langer werk, namelijk een 10.000m op de piste en het BK 1/2 marathon.
Op mijn broer z'n verjaardag (14 september) liep ik mijn eerste 10.000m op de piste, met slechts enkele weken een specifiekere voorbereiding op deze wedstrijd. Normaal eet ik de dag van de wedstrijd nooit op een ander (ik heb zo m'n gewoontes en bijgeloof), maar nu gingen ze natuurlijk 's middags met z'n allen in een restaurantje eten en zo heb ik voor het eerst mijn regeltjes doorbroken. Ik lette er wel op dat ik voldoende koolhydraten binnenkreeg door een lekkere pasta te bestellen met een licht vissausje. Of het nu aan het eten lag of niet, 's avonds voor de wedstrijd kreeg ik serieuze maagkrampen. Tijdens de opwarming klotste er precies vanalles in mijn maag en welgeteld 1 minuut voor de start zat ik nog op toilet. Ik haastte me naar de start waar iederen al klaar stond. Juist op tijd... Het was geen grote wedstrijd die vooral de bedoeling had een mooie tijd te lopen en om te zien wat ik al op een 10km waard ben. Els Rens was ook weer van de partij en zij beoogde een tijd van 35'20" wat de beste Belgische jaarprestatie zou zijn. Geert Steenmans fungeerde hiervoor als haas en deed zijn werk uitstekend. Els had al enkele keren deze pisteafstand gelopen dus voor haar was het gemakkelijker om haar eindtijd in te schatten. Voor mij was dit moeilijker als eerste keer, maar op basis van mijn 5-km tijd zou ik ook tussen de 35 en 36 minuten moeten kunnen. Vandaar dat we opteerden om zo lang mogelijk Els en Geert te volgen. Zo gezegd, zo gedaan. Vijf kilometer lang lukte dit perfect alhoewel ik al aanvoelde dat het tempo iets te snel was. Tja, we liepen ook aan een snelheid voor zelfs onder de 35 minuten op dat moment! Zo kwam ik iets te vroeg in de zone van verzuring en besloot ik om na 5km mijn eigen tempo te lopen. Het nadeel was dat ik heel alleen verder moest en dit nog 5km op een éénzame piste. Mentaal was het afzien. Elke ronde telde ik af en ik heb nog nooit zo hard moeten vechten tijdens een pistewedstrijd. Mijn gemiddelde snelheid nam logischerwijze af... Het geroep van mijn supporters en Luk aan de kant stuwde me toch naar een tijd onder de 36 minuten, 35'49" ! Toen ik over de finish kwam ging ik er letterlijk bij neerliggen, stikkapot... Enerzijds was ik tevreden met deze tijd en anderzijds wist ik dat ik beter kon indien ik een constant tempo zou gelopen hebben en natuurlijk ook als ik in een groepje kon blijven. Dit buiten beschouwing gelaten liep ik de 3e Belgische tijd op deze afstand dit jaar en dat voor mijn debuut op de 10.000m. Els haar trainer zei me dat dit echt fantastisch was en dat de mensen zich vragen zouden beginnen te stellen als ik sneller zou gelopen hebben na slechts 1 jaar training en zonder ervaring op deze afstand. Ontzettend sterk van Els wat ze deed die dag, want ze liep een tijd van iets onder de 35 minuten wat goed was voor de beste Belgische jaartijd! Chapeau!!! Thuis gekomen stormde ik naar het toilet waar ik jammer genoeg nog even moest vertoeven. Zo ook de ganse nacht... De dagen nadien beterde het niet echt, mijn maag en darmen lagen helemaal in de knoop. Daarom nam ik enkele dagen volledige rust om helemaal te herstellen. Binnen 3 weken stond er immers het BK 1/2 marathon op het programma.
In de geringe voorbereiding voor de 1/2 marathon legde ik iets meer kilometers af dan gewoonlijk en ik was redelijk vermoeid aan het raken. Desalniettemin "vloog" ik precies op de trainingen tijdens de laatste week wannneer we de kilometers afbouwden om een supercompensatie-effect te bekomen. Op vrijdagavond 5 oktober was het zo ver. Het BK ging door in Kuurne, dus we moesten zeker op een vrijdag vroeg vertrekken om tijdig aan te komen. Nog voor ik mijn opwarming startte zag ik dat Alemitu Bekele ook van de partij was. Ze heeft al een marathon in 2u34 gelopen en ik kreeg bijgevolg wel wat schrik. Ik wist wel dat Els Rens (Belgisch kampioene marathon 2012) ook ging starten en nog andere goede lange afstandsloopsters zoals Virginie Van Droogenbroeck (2e op de 20km van Brussel 2012) en Ria Thienpont, want deze atleten stonden op de deelnemerslijst. Een podiumplaats bemachtigen zou dus geen gemakkelijke klus worden. Nu, ik had niets te verliezen aangezien het mijn debuut zou worden op de 1/2 marathon. Tactisch hadden we vooropgesteld om Els zo lang mogelijk te volgen. Aan de start was er gigantisch veel volk met een gedrum om vooraan te starten als gevolg. Toch lukte het me om een plaatsje heel vanvoor te veroveren, vlakbij Els. De start was snel. Zo liepen we onze eerste kilometer in minder dan 3'25". Alemitu Bekele vertrok nog sneller en sloeg al onmiddellijk een redelijk kloofje. Els en ik bleven mooi samen, in een groepje met nog enkele mannen. Langs de kant riepen onze trainers dat Alemitu waarschijnlijk wel zou stilvallen en dat we goed bezig waren. Mijn benen voelde goed aan en ik had de indruk dat ik wel wat sneller kon, maar het was natuurlijk nog lang en ik liep tenslotte zonder enige wedstrijdervaring op deze afstand. Dus ik hield me nog maar even koest. Dan gebeurde het, Alemitu verzwakte en de afstand op haar werd korter en korter. Els en ik werden hierover ingelicht via de trainers en we staken een tandje bij. We haalden haar in iets voor de 15e kilometer en alhoewel ze probeerde om even te volgen lukte het haar niet en geraakte ze een stuk achterop. Vermits de vrouwelijke tegenstand volledig achter bleef (Van Droogenbroeck en Thienpont waren van in het begin al een stuk achter), wisten Els en ik dat het tussen ons zou gaan om de Belgische titel te veroveren. Tot kilometer 19 durfde geen van beiden initiatief te nemen. Plots verhoogde Els dan het tempo en ik klampte aan. Dit lukte aardig voor ongeveer een dikke kilometer. Toen ze haar snelheid nog een beetje opdreef moest ik passen. Haar voorsprong bleef beperkt en ze eindigde uiteindelijk 10 seconden voor me. Toch kwam ik zeer tevreden over de finish. Een zilveren medaille op het BK 1/2 marathon, ik had het vlak voor de start nooit durven hopen! Een geslaagd debuut op dit langer werk! Alemitu kwam uiteindelijk meer dan 2 minuten later aan en dan pas arriveerden ook Van Droogenbroeck en Thienpont. Ik heb ze wel nooit over de eindmeet zien komen want nog geen 2 seconden nadat ik de finish had overschreden stond er al een vrouw van de dopingcontrole naast me. Gegevens werden genoteerd en ze zei me dat ze bij mij bleef totdat ik geplast zou hebben. Die vrouw volgde me bijgevolg overal. Ging ik naar mijn ouders, zij erachter, naar mijn trainer Luk, zij mee. Dan wou ik iets uit mijn sporttas nemen en zij met haar neus erop. En zij vergezelde me dus ook naar de speaker waar ik kort na de wedstrijd een interview kreeg. De meesten waren verwonderd dat ik zo gepresteerd had voor het eerst op een 1/2 marathon. Mijn tijd was 1u18, maar de afstand zou meer dan 500m te lang zijn geweest en het zou dus w aarschijnlijk een tijd van een dikke 1u16 geweest zijn op een correcte 21,1km. Na het uitlopen (ik mocht van die vrouw maar van hier tot daar uitlopen want ze moest me blijven zien) was er de prijsuitreiking. Omdat dit Belgisch kampioenschap ook als Vlaams kampioenschap telde, ontving ik twee maal een zilveren medaille. Het was wel tof om voor het Vlaams gehuldigd te worden door mijn eigen trainer! De prijsuitreiking werd wel even stilgelegd omdat Els en ik opnieuw naar de dopingcontrole moesten vermits we de eerste keer niet voldoende geplast hadden. Na het vele water drinken en één pintje (vochtafdrijvend!) plaste ik het potje bijna over ;-) En, ik was eindelijk van die vrouw verlost, hoewel ik moet zeggen dat het toch wel een heel sympathieke was! Vervolgens terug naar de prijsuitreiking waar iedereen blij was dat we er weer waren. Wat een dag! En nog geen twee weken later kreeg ik het goede nieuws dat ik negatief geplast had, gelukkig...je weet maar nooit hé!
Niettegenstaande dat ik vrijdagavond een 1/2 marathon gelopen had kon ik het echt niet laten om zondagnamiddag te starten op de 15km van Dwars door Hasselt. Dit evenement ging namelijk van start op nog geen kilometer van mijn thuis en afwachtend tot zondagmorgen om te weten hoe de benen aanvoelden ging ik mij toch op het laatste nippertje nog inschrijven. Gezien mijn resultaten kreeg ik de toestemming om vooraan te vertrekken. Aan de start zag ik dat Sigrid Van den Bempt, Kim Geypen en Sylvie Mulle ook meededen. Ze waren wel wat verbaasd dat ik daar stond omwille van mijn BK 2 dagen ervoor. Er werd snel gestart (eerste km in 3'20") en Sigrid legde onmiddellijk het tempo op samen met haar man-haas. De kilometers erna vertraagden we en liep ik heel vlotjes. Sylvie moest na een 5-tal km reeds afhaken zodat we een groepje vormden met 3 vrouwen, Sigrid, Kim en ik. Het was zalig om te lopen door het eigen Hasselt. Veel (onverwachte) supporters moedigden me aan en het draaide zo gemakkelijk dat ik af en toe nog kon zwaaien naar de mensen :-) Vervolgens versnelde Sigrid een beetje, maar Kim en ik hadden geen enkel probleem om met haar mee te gaan. Op de 11e km begon Sigrid opeens wat te hijgen en riep iets tegen haar man-haas. Ze had het precies moeilijk waarop Kim en ik natuurlijk reageerden met een tempoverhoging. De voorsprong op Sigrid werd steeds groter met nog 2 km te gaan. Dan liepen we het centrum binnen met vele bochtjes en een redelijk vals plat parcours. Kim, Belgisch kampioene berglopen, maakte hiervan gebruik om me af te schudden door het tempo op te drijven. Op dat moment voelde ik wat verzuring, misschien een beetje normaal met de 1/2 marathon nog in de benen. Kim wist dit uiteraard ook. Toch bleef ik vechten want Kim moest maar eens stil vallen. Natuurlijk was het ook van belang dat Sigrid niet zou terugkomen en dit was moeilijk te zien met al die bochtjes. Dus ik haalde nog het uiterste uit de kan en finishte uiteindelijk als 2e (in een dikke 53 minuten op 15km) op slechts 4 seconden van Kim en met meer dan een dikke minuut voorsprong op Sigrid. Superblij!!! Nooit gedacht dat ik Sigrid zou veslaan hier. We mochten al snel op het podium na een kort interview en kregen onze prijs uit de handen van niemand minder dan Hilde Claes, de Burgemeester van Hasselt. De prestatie hebben we achteraf goed gevierd met een groot deel van de familie bij mijn oma! Wat een perfecte afsluiter van een meer dan gslaagd eerste zomerseizoen!!! Om nooit te vergeten! En nu, RUST... en dan op naar een sterke winter!