De eerste individuele manche van de CrossCup vond zoals steeds plaats aan het Zilvermeer in Mol. Ondanks dat het parcours er vlak is maakt het zand het toch ontzettend zwaar. Zand, niet echt mijn ding bleek achteraf... Vreemd was dat ze het parcours voor de dames hadden ingekort (4,7 in plaats van de normale 6,2 km), weliswaar om TV-redenen. Dat was voor mij een spijtige zaak vermits ik juist beter presteer op langere afstanden. Maar we zijn nog maar in de opbouw en voor nieuwjaar moet er niets, dus deze cross kon weeral dienen als een perfecte zware training. Bovendien was het een kans om al eens kijken waar ik momenteel sta ten opzichte van de andere atletes, hoewel dit ook moeilijk is omwille van het feit dat sommigen hun zomerseizoen veel vroeger gestopt hebben om vanaf de eerste cross sterk te staan en misschien al te pieken op de EK-selectie veldloop in Roeselare eind november.
Tijdens de opwarming begon het al te regenen. Iedereen stond aan de start kou te leiden en het duurde even vooraleer we konden starten (zoals gewoonlijk was de TV nog niet klaar...). Ik miste volledig de start in het zand zodat ik ergens vanachter in het groepje belandde. Gelukkig kon ik redelijk snel al wat posities goed maken en liep ik samen met Kim Bosmans, Xenia Luxem en een goede 1500m-loopster uit Nederland, Manon Kruiver. Iets later maakte Kim een kleine voorsprong op me en Xenia moest haar tempo wat terugschroeven. Manon en ik liepen nog bij elkaar en het was precies een spelletje "haasje over". Op nog een dikke 500m van het einde versnelde Manon waarop ik jammer genoeg niet kon op antwoorden. Toch kon ik dat achteraf nog redelijk goed relativeren wetende dat Manon een 4'18" tijd op de 1500m in de benen heeft en dus beter is op versnellen op het einde dan mij. Het was weer een leuke wedstrijd al zei men achteraf (en voelde ik ook wel tijdens de cross) dat ik niet echt soepel door het zand liep. Ook ben ik al bij al tevreden met de uitslag. Voor de eerste keer kon ik op een CrossCup finishen bij de eerste 10 Belgen. De afstand op de toppers wordt een stuk kleiner en tussen mij en de volgende Belg (Xenia) zat evenveel tijd (35 sec) als tussen mij en de
top 5 van de Belgen (Veerle Dejaegere).
Na de wedstrijd kwamen er weer herinneringen boven. Exact 1 jaar geleden ging ik na deze cross naar mijn basketploeg kijken (wedstrijd in Zonhoven) en moest ik
achteraf aan mijn ploeggenoten meedelen dat ik een punt zette achter mijn
basketbalcarrière. Dat was een zeer moeilijk en emotioneel moment, maar ik ben
blij dat ik het gedaan heb. In het leven moet je nu éénmaal soms beslissingen
nemen die pijn doen.
Tijdens de opwarming begon het al te regenen. Iedereen stond aan de start kou te leiden en het duurde even vooraleer we konden starten (zoals gewoonlijk was de TV nog niet klaar...). Ik miste volledig de start in het zand zodat ik ergens vanachter in het groepje belandde. Gelukkig kon ik redelijk snel al wat posities goed maken en liep ik samen met Kim Bosmans, Xenia Luxem en een goede 1500m-loopster uit Nederland, Manon Kruiver. Iets later maakte Kim een kleine voorsprong op me en Xenia moest haar tempo wat terugschroeven. Manon en ik liepen nog bij elkaar en het was precies een spelletje "haasje over". Op nog een dikke 500m van het einde versnelde Manon waarop ik jammer genoeg niet kon op antwoorden. Toch kon ik dat achteraf nog redelijk goed relativeren wetende dat Manon een 4'18" tijd op de 1500m in de benen heeft en dus beter is op versnellen op het einde dan mij. Het was weer een leuke wedstrijd al zei men achteraf (en voelde ik ook wel tijdens de cross) dat ik niet echt soepel door het zand liep. Ook ben ik al bij al tevreden met de uitslag. Voor de eerste keer kon ik op een CrossCup finishen bij de eerste 10 Belgen. De afstand op de toppers wordt een stuk kleiner en tussen mij en de volgende Belg (Xenia) zat evenveel tijd (35 sec) als tussen mij en de
top 5 van de Belgen (Veerle Dejaegere).
Na de wedstrijd kwamen er weer herinneringen boven. Exact 1 jaar geleden ging ik na deze cross naar mijn basketploeg kijken (wedstrijd in Zonhoven) en moest ik
achteraf aan mijn ploeggenoten meedelen dat ik een punt zette achter mijn
basketbalcarrière. Dat was een zeer moeilijk en emotioneel moment, maar ik ben
blij dat ik het gedaan heb. In het leven moet je nu éénmaal soms beslissingen
nemen die pijn doen.