Jammer genoeg heb ik mijn Vlaamse titel niet kunnen verlengen. Op ongeveer een kilometer van het einde stapte ik uit de wedstrijd (DNF). Ondertussen heb ik een aantal dingen op een rijtje gezet... Dank aan allen die me hierbij geholpen en gesteund hebben! In de eerste plaats mijn trainer en familie, maar ook vrienden en andere atleten. Inmiddels weet ik hoe mentaal zwaar lopen is, iets waar ik nooit bij had stilgestaan tijdens mijn basketcarrière. Een dikke proficiat aan de huidige Vlaamse kampioen, Jana Goddeeris!
De eerste kilometer van de wedstrijd liepen we nog in grote groep en er werd wat getrokken en geduwd. Op ongeveer 800m werd ik geraakt door een spike van de atlete achter me en viel ik hard tegen de grond. Ik zag de anderen verder weg lopen, vloekte en dacht eerst van te blijven liggen. Toch sprong ik onmiddellijk recht en haalde de groep zeer snel bij, misschien iets te snel. Ondertussen rommelde het al in mijn hoofd, verloor ik het prima gevoel dat ik had tijdens de voorgaande ronden en bengelde ik achteraan het groepje. Eén ronde hield ik dit vol waarna ik oprukte naar de kop. Met een tempoversnelling viel de groep uit elkaar en geraakte ik samen met Jana Goddeeris van de rest weg. Jana wist dat ze een betere eindsprint had dan mij en volgde in mijn spoor. Zelf besefte ik dit ook en ik liep bijgevolg de 2e, 3e en 4e km op de kop. Wat er die kilometers allemaal in mijn kopke omging, amai, dat is te veel om hier neer te pennen. Laten we dus zo maar stellen dat ik mentaal bezweek onder de druk. Het voelde aan alsof alle ogen me aanvielen en ik het moest waar maken als Belgisch kampioen 10km piste en met mijn Vlaamse titel van vorig jaar. Toen we ineens terug met vier aan de kop liepen barstte er een oorlog los in mijn hoofd en stond ik stil voor ik het besefte. Spijt van deze beslissing had ik al na enkele seconden...
Wat een ontgoocheling... Iedereen deed ik pijn, mijn trainer, supporters, mezelf... Waarom kon ik niet op mijn tanden bijten zoals wel lukt op training? Waarom al die negatieve gedachten in mijn hoofd? Vanwaar voel ik die druk? Allemaal vragen zonder antwoord waar ik dagen over heb zitten denken. Na mijn wedstrijd zonderde ik me een uurtje af en kwam ik tot mezelf. Dat ik fysiek nog redelijk fris zat was ondertussen ook duidelijk.
Wat een ontgoocheling... Iedereen deed ik pijn, mijn trainer, supporters, mezelf... Waarom kon ik niet op mijn tanden bijten zoals wel lukt op training? Waarom al die negatieve gedachten in mijn hoofd? Vanwaar voel ik die druk? Allemaal vragen zonder antwoord waar ik dagen over heb zitten denken. Na mijn wedstrijd zonderde ik me een uurtje af en kwam ik tot mezelf. Dat ik fysiek nog redelijk fris zat was ondertussen ook duidelijk.
We konden eveneens al vermoeden dat de oorzaak niet van fysieke aard is uitgaande van de trainingen van de voorbije weken, maar toch wou ik hardere bewijzen om de twijfels weg te nemen. Op basis van een grondige analyse van vroegere trainingsdata en een eerste pistetraining na zaterdag, zijn we nu sinds gisteren zeker dat de conditie minstens even goed zit dan toen ik mijn PR op de 5000m liep. Een opluchting... nu het kopke terug fris maken en alles komt wel goed! Bovendien zijn er even geen kampioenschappen meer en moet ik mijn hoofd wel kunnen leeg maken. Het was een wedstrijd om snel te vergeten, al zal ik deze toch nog even moeten herinneren telkens als ik naar mijn geschaafde linker schouder, knie, hand en elleboog kijk ;-) Keep up the good work!!!