Eén ding is zeker: ik heb dit weekend ontzettend veel geleerd! Hierbij wil ik dan ook iedereen bedanken die me tijdens dit toch wel mentaal zware weekend gesteund heeft, rechtstreeks of via berichtjes. Echt sympathiek dat ook verschillende "concurrenten" me na het BK zo opgepept hebben. Ik besef nu dat ik te gespannen naar een wedstrijd ga en dit heeft een nadelige invloed op mijn prestatie en is deels de oorzaak geweest van mijn "DNF" op dit BK. Ik had er zo naar toegeleefd en de conditie zat uitstekend, maar een hele week was ik er iets "te veel" mee bezig. De keren dat ik het toilet bezocht heb de dag van de wedstrijd zal ik jullie dan ook besparen ;-) Doch aan de start voelde ik me nog prima, al bevond mijn stressniveau zich wellicht al ver boven de optimale waarde om een puike prestatie neer te zetten. De weersomstandigheden waren niet ideaal (veel wind), maar iedereen leek er toch klaar voor. Na het startschot vormde zich al snel (na zo'n 200m) een kopgroepje met de favorieten Els Rens, Gamachu Feriwhat en Hanna Vandenbussche, waar ik bij kon aansluiten. Hanna nam het meeste kopwerk op zich en leek in zeer goede form. De posities wisselden al wel eens per rondje en na enkele km's hadden we al redelijk wat atleten gedubbeld. Het was duidelijk dat we met vier zouden strijden voor het podium. De eerste 5km had ik een behoorlijk goed gevoel en dacht ik er zelfs aan om na km 6 de kop te nemen en een versnelling te plaatsen. Het tempo lag me goed en stemde immers overeen met mijn trainingstempo's. Tussen km 5 en 6 ging het mij iets minder af en besloot ik toch om maar "rustig" te blijven zitten. En dan juist voor de 7e km gebeurde er iets vreemd, er overkwam me iets dat me nog nooit is overkomen. Ik weet nog altijd niet hoe ik het moet omschrijven. Voor ik het wist stond ik stil... de wedstrijd was over voor me. Mijn benen waren niet moe, ik was niet aan het hijgen en ik heb zelfs niet één moment gedacht om op mijn tanden te bijten en gewoon door te doen. Ik weet het nog altijd niet wat me heeft doen stoppen. Tijdens het uitlopen had ik na 500m wel een reflux-achtig voorval en mijn maag heeft de hele avond nog gedraaid, maar ik denk niet dat dat DE oorzaak was. Naar mijn gevoel heeft de overmatige stress via allerhande negatieve effecten me doen stoppen. Ik voelde me zo laf! Nu nog. Zelf heb ik tegen mijn eigen principes gehandeld: "Stop nooit tijdens een wedstrijd of training, enkel als je echt gekwetst of ziek bent!" En nu doe ik dit... Tijdens de trainingen in Kenya heb ik op momenten meer afgezien dan zaterdag (o.a. een keer gebraakt langs de weg en dan doorgetraind) en nu ben ik mentaal zo zwak... I don't get it... Maar het is gebeurd en de klok kunnen we toch niet meer terugdraaien. Dus op naar nieuwe doelen!!! Een dikke proficiat aan Belgisch kampioen Els Rens, maar zeker een even dikke proficiat aan Hanna Vandenbussche die naar mijn inziens (en degenen die de wedstrijd gezien hebben zullen me gelijk geven) de sterkste wedstrijd liep. Derde werd Gamachu Feriwhat, die naar eigen zeggen ook beter in form was dan dat ze zaterdag kon demonstreren. Hier een verslag op de site van de Vlaamse Atletiekliga.
Zoals gepland zou ik de dag erna in Brugge van start gaan, al was ik zaterdagavond nog aan het twijfelen. Mentaal had ik een zware klap gekregen en dus besloot ik om me toch te gaan amuseren in deze 15km stratenloop van de DVV Running tour. Het zonnetje scheen en er was weer ontzettend veel volk zoals in Antwerpen. Uit mijn lesje dat ik de dag ervoor had geleerd probeerde ik me meer te ontspannen voor de wedstrijd en dit lukte al vrij aardig. Natuurlijk waren de belangen ook niet zo groot. Ondanks een toch wel slapeloze nacht en 7km pistewedstrijd in de benen had ik er zin in. Vanaf het begin liep ik aan de kop bij de vrouwen, maar de Brugse Ria Thienpont volgde me de eerste km's op de voet. Ze had een aantal hazen bij en wou kost wat kost voor eigen publiek winnen, ze had naar deze wedstrijd gepiekt. Achteraf zei ze me ook dat ze dit parcours blindelings kon lopen. Niettemin kon ik na een kleine 5km haar lossen en trok ik met twee mannelijke atleten op pad. Jammer genoeg verhoogden zij hun tempo en kon ik net niet mee waardoor ik alleen kwam te lopen. Dit was mentaal weer heel zwaar, zeker na het BK. Kwam er nog bij dat de wind niet mijn beste vriend was in Brugge... het was afzien. Alle mensen aan de kant riepen wel dat ik goed bezig was en dat ik als eerste vrouw liep, maar het was op de tanden bijten, zeker wanneer Ria terug dichter kwam. Stoppen kwam in mijn hoofd op. Het verschil met de dag ervoor was dat ik er nu tenminste over nadacht en het niet zomaar deed. Dit kon ik toch niet maken...ik liep tenslotte nog steeds als eerste...ik zou mezelf hebben afgeschoten als ik dit opnieuw had gedaan... Dus ik liep verder en zoals ik vreesde stak Ria me voorbij, rond km 11. Op dat moment had ik zowel mentaal als fysiek niet de kracht om aan te pikken. Ik liet ze gaan en ze maakte een klein kloofje. De derde vrouw was gigantich achter en ik vertraagde ietswat. Desalniettemin bleef Ria op korte afstand. Dus op een dikke 2km van de finish probeerde ik nog eens al mijn krachten te verzamelen en te versnellen, maar helaas, mijn benen spruttelden tegen. Bijgevolg liet ik me "uitbollen" in de laatste km en eindigde ik op zo'n 30 seconden van haar in een tijd van 53 minuten, en 4 minuten voor de derde vrouw, Annelies Demuynck. Nog eens proficiat aan beide dames!!! Het was een mooie loop, enkel de vele grote kasseien waren vervelend en brak het looptempo. Er is wel nog iets dat me van het hart moet omdat ik er nog steeds een raar gevoel bij heb. Nadat Ria me passeerde bleef er één man bij me die voortdurend aan het verklaren was waarom hij juist achter me bleef lopen en dus de kop niet eens nam zodat ik gemakkelijker dichter bij Ria zou komen. Hij zei steeds maar dat hij de kop niet kon nemen omdat hij niet sneller kon en Ria zijn loophorloge had. Héél vreemd want de laatste 500m versnelde hij enorm en keek dan nog eens om naar mij... Maar ik ben tevreden met mijn tweede plaats, ook natuurlijk beseffende dat het BK de avond ervoor nog in de benen zat. Ik mag ook niet alles ineens willen, maar het zou mooi zijn om na mijn derde plek op de 10miles in Antwerpen en nu tweede, volgende week zondag nog een trapje hoger te klimmen op het podium van de DVV Running tour in Gent! Maar eerst zaterdag nog een 3000m lopen op de piste tijdens de Interclub! Nu dus een paar dagen goed recuperen en we zijn terug vertrokken!!! Hier een link naar meer foto's van dit weekend.