Een 7e plaats op het Vlaams Kampioenschap veldlopen, ik had er op voorhand alleen van kunnen dromen! Uiteraard ben ik zeer blij met dit resultaat. Een plaats in de top 8 leek ons het hoogst mogelijke afgaande op de deelnemerslijst, en dan zou alles al moeten meezitten. Het was ook moeilijk in te schatten hoe de loopconditie zat mits ik de voorbije week mijn trainingen in het water in plaats van op het droge moest afwerken, hoewel ik me fysiek super voelde. In de start was ik onmiddellijk goed weg, beetje bij beetje lukt dit steeds meer optimaal al is er nog wel wat werk aan de winkel. De eerste ronde liepen we in een uitgestrekte lange groep en kon ik mooi rond de 8e Belgische plaats lopen. In de tweede ronde liep Imana Truyers net voor me en vertraagde iets, wat normaal niet in haar woordenboek staat. Ik besloot om haar voorbij te gaan en hoorde later dat ze de wedstrijd had moeten staken omwille van ademhalingsproblemen, echt zo jammer voor haar. Ondertussen bouwden Kim Geypen en Nathalie Ameloot een kleine voorsprong op me uit en kwam ik alleen te lopen wat zo zou blijven de hele cross lang. Dat was mentaal zwaar. Enerzijds trachtte ik gedurende de derde en voorlaatste ronde het gat met hen te dichten en even leek ik korter te komen, maar het lukte me niet en de laatste ronde breidden ze hun voorsprong ietswat uit. Ja, en anderzijds lag een gebeten Hanna Vandenbussche steeds achter me op de loer zodat als ik een dipje zou kennen of een foutje wist te maken, ze me zeker en vast te pakken had. Het woord "rustiger" kende ik dus niet in deze cross. Op een 100m van de finish was ik pas zeker van mijn 7e Belgische en Vlaamse plaats (9e algemeen met een Duitse en een Ethiopische in de top 4) en liet me uitbollen over de eindmeet. Blijkbaar ben ik als 1-jarig loopstertje nog redelijk onbekend bij de Sporza-commentatoren, maar dat neem ik hen zeker niet kwalijk!
Met de eerste keer de top 10 te halen in de totaaluitslag en met deze mooie 7e Vlaamse plaats was mijn dag meer dan geslaagd. Om dit te vieren gingen we 's avonds nog lekker en gezellig Italiaans eten, een perfecte afsluiter. Desondanks heb ik deze nacht bijna geen oog dichtgedaan, waarschijnlijk was mijn adrenalinegehalte nog te hoog... De volgende CrossCup manche komt er nu zondag al aan in Dour en deze week zal de recuperatie dus belangrijk zijn! Maar ik heb er nu alvast zin in om er weer stevig in te vliegen!!! Tenslotte wil ik toch weer alle supporters bedanken die me in de éénzame momenten in Hulshout zo hard hebben aangemoedigd! Echt, die steun geeft me steeds zo'n energieboost welke me vooruitstuwt! Merci :-) Hier nog meer foto's van de wedstrijd!